Tuldok: Mga Tulang Isinulat sa Wakas ng Isang Pag-Ibig

commentsyard.com 

Tuldok

Kapiranggot na markang halos hindi nakikita ngunit may malalim na kahulugan. Ang agad na pagkaputol ng magagandang bagay na tinatamasa. Ang pag-abot sa sukdulan ng paghihirap at pagtatapos ng isang paglalakbay. Ang hangganan ng paghihintay sa isang taong hindi na muling babalik. Sa lahat ng nangyari, hindi masambit ng iyong mga labi ang pait ng pangungulila sa pusong kailanma’y di na mapapasaiyo. Kinailangan mong siyang pasakitan upang mailigtas. Gunawin ang kanyang mundo upang buhay nya ay magpatuloy. Sa iyo, ang tuldok ay hudyat ng paulit-ulit na kamatayan habang sa kanya nama’y simula ng buhay na walang hanggan.

Tuldok

Hindi mapawi ang lungkot sa aking mga mata. Ang babaeng minsang pinangarap kong iharap sa dambana ay kinailangan kong itulak palayo upang masagip sa mainit na apoy ng impyernong ni kailanman ay hindi nya naranasan. Sa lahat ng mga dalagang nagdaan sa aking buhay, siya ang tunay kong minahal. Ngunit, nakalulungkot isipin na ang aming pag-ibig ay nabuo sa panahong naghahari parin ang diskriminasyon at mapanupil na pananaw ng lipunan. Kay hirap tanggapin na hindi na mabibigyang katuparan ang aming pagmamahalan. Ngunit ang inyong mga puso ay mga mumunting gamu-gamo sa higanteng guerra ng pag-ibig, pinagliliwanag ng pag-asa ngunit ang inyong kinang ay hindi sapat upang masaklaw ang napakalaking kadiliman.

       
   Paghupa

I.

Ang bawat daang ating binabagtas, kahit gaano pa man kahaba, ay mayroong ding hangganan. Hindi batid ninuman kung saan o kailan magwawakas ang ating paglalakbay. Hindi rin tiyak kung sa dulo, ating mararating ang paroroonan o kailangang bumalik sa pinanggalingan.

II.

Sa malakas na pagyanig, kayang gibain ang matibay na pundasyon ng isang bundok. Ang toreng matatag at matayog ay unti-unting huhupa kasabay ng pagbuka ng lupa, at lalamunin ang pag-asa ng pagsisimula. Agad papawiin ang pag-ibig na nagbibigay ng lakas sa kanyang kaluluwa.

III.

Sa pagsasara ng isang aklat, matatapos ang kwento ng ‘happy ending’ at haharapin na namin ang riyalidad na ang buhay ay hindi isang ‘fairytale’.

IV.

Ang pagbagsak ng tulay na sa amin ay nag-uugnay ang nagtatapos ng aming paglalakbay bilang magkasintahan.  

                                              Hilagpos

Kasabay ng pag-agos ng tahimk na dagat

Binubuksan ko ang aking palad

Sa takipsilim ng pusong alibugho;

Ang pag-ibig na inilaan sa kanya

Na dapat ay naghatid ng ibayong ligaya

Nagbibigay ngayon ng bigat

Sa damdamin kong aba

Alam kong wala na siya

Sa kanyang paglisan ay isinama nya

Ang pinaghuhugutan ng lakas

Upang buhay ko ay magpatuloy-

Upang lumaban ako at harapin

Ang lakas ng hanging amihan

Na tumutulak sa akin pabalik;

At ang lakas ng hanging habagat

Na yumayanig sa aking pananampalataya

Ngayong alaala na lamang

Ang sa akin ay naiwan

Paano nga ba ako magpapatuloy

Para saan pa ako lalaban

Sa gitna ng masukal na kawalan

Ang parang na aking kinalalagyan

Balot ng kadiliman ang paligid;

Patapos na ang ngayon ngunit

Wala ng bukas na haharapin

Tila ako lamang ay naghihintay

Sa araw na ako na’y mahihimlay

Ngunit ibinulong sa akin ng langit

Hindi dapat tumigil ang mundo

Sa paghugit ng matinding kabiguan;

Ngunit hawak ko ang pasya

Sa aking pagpapatuloy…

Habang sariwa pa sa ngayon

Ang sugat na hatid ng kabiguan

Panghahawakan ko ang sakit

Sapagkat nagmula ito sa

Aming natatanging pag-ibig

“WALANG TAWIRAN NAKAMAMATAY”- MMDA

• Dala-dala ang hinanakit, takot, pangamba. Dahan-dahan nyang tinahak ang landas ng pulang daang puno ng rosas. Sa kanya’y nakamasid, isanlibo’t isang mata. Magagarang baro, nagkikislapang ngiti. Lahat ng dahilan upang sumaya. Ngayo’y nakatambad sa kanyang harapan Ngunit walang pitak ng ibayong ligaya yaong masasalamin sa kanyang mga matang nagluluksa.

Ilang hakbang, labinlima, labing-apat, labintatlo. Unti-unting nauupos ang kanyang pag-asa na darating ang kabalyerong sa kanya’y sasagip, at sa kanya’y maglalayo sa mundong ito na nababalot ng habambuhay na kalungkutan.

Kaunting hakbang na lamang ang pagitan. Lima, apat, tatlo, dalawa… sa kumakabog na puso at nanginginig na kamay, muli syang tumunghay sa pintuan ng simbahan, tangan parin ang gatuldok na pag-asang naroon ako upang iligtas siya sa isang buhay ng kasinungalingan. Isang hakbang na lamang ang natitira. Bahagya siyang huminto, at naisip ang kahalagahan ng hakbang na iyon. Nagugulumihanan kung hahakbang paabante, at panghabambuhay akong talikuran, o umatras at umasa ng kaligayahang walang hanggan sa aking piling.

Sa isang bugtong-hininga, tumulo ang luha sa kanyang mga mata, at umabante sya sa altar.

• Humahampas ang tubig sa aking talampakan. Kakulay ng langit ang aking pusong alibugho, kasingpula ng dugong minsang dumaloy sa aking mga ninuno, ngunit kasing putla ng agos na tinakasan na ng sigla.  Hawak ko ang puso ko sa loob ng isang porselana, kasamang naabo ng kanyang mga larawan, sulat at alaala.

At sa hudyat ng hanging tagusang dumadaan sa aking lumulutang na kaluluwa, kasabay kong pinakawalan sa kalawakan ang lahat ng pait ng mga naabo naming pagsinta.

• Ilang libong kalsada at daanan, sala-salabit na inilatag sa samu’t saring lansangan. Napakadaling lisanin ang kasalukuyang pilit mong tinatakasan. Magtaxi ka, at makakarating ka sa pinakamalapit na mall. Mag-LRT at magpunta sa pinakamalapit na videoke at umawit ng mga kantang pangsawing-puso. Magpakalango sa alak hanggang malimutan mo ang lahat ng suliraning nagpapabigat sa iyong dibdib. Umawit ng Aegis, Regine Velasquez, Sharon Cuneta at Basil Valdez. Maglakad sa mga bakanteng lansangan sa mapanganib na gabi, dala ang iyong hangaring makasalubong ang isang ulupong na magwawakas ng iyong buhay na sayo’y hindi na dapat pang uminog. Sa pagputok ng bukang liwayway, uuwi kang mag-isa, at ipapaalala sa iyo ng lungkot ng katahimikan na bumalik ka ng muli sa simula ng paglalakbay.

Imahe sa Lumang Portamoneda

Mula bata hanggang sa paglaki

Ipinagtataka ng aking murang isip

Kung bakit hindi magawang palitan

Ng aking Inang ang kanyang

Lumang portamoneda

                                                           

Hindi man kami nabiyayaan

Ng sandamakmak at umaapaw na kayamanan

Sa aking palagay, hindi ba’t kay gandang

Tignan ang isang mayuming babae

Bitbit kanyang pitakang presentable

Ngunit sadyang hindi mapakawalan

Ni Inay ang kanyang tanging yaman

Kahit kapiranggot na barya lamang

Ang nilalaman nito sa loob

Tuwing si Inang ay aking inuukilkil

Upang masilip lamang ang kung anu

Ba ang nakalagay sa kanyang

lumang portamoneda

Tila isang bagyong siya ay mayayamot sa akin

Kaya naman mababahag ang aking buntot

                                                                       

At ako ay lalayo na upang maibsan ang

Kanyang pagkabagot

Napag-isip kong si Inay ay larawan  

Ng kung paano umibig si Juan Dela Cruz

Ang mga lumang gamit ay ayaw bitawan

Kahit pa ito ay luma na at pinagsawaan

Sinasariwa parin nila ang nakaraan

Mga alaala nila’y ayaw pakawalan

Sabi ni Inang iwasan kong pakialaman

Ang gamit na hindi akin sapagkat

Ito ay masama at ikagagalit ng aking kapwa

Banta nya sakin, dalawang bagay lamang ang

Maaaring mangyari sa intrimitidong tulad ko:

Kapahamakan o kasawian sa maaaring matuklasan

Isang tanghalian mapalad na natiyempuhan

Abala si Inang sa pagluluto ng nilaga

Sa aming maliit na tungko

Naiwan nya ang kanyang portamoneda

Sa ibabaw ng kanyang papag

Aha! Hindi ko pinalagpas yaring pagkakataon

Dahan-dahan kong binuksan ang kayamanan

Na kay tagal kong hinintay na mahawakan

Nabigla ako sa larawang tumambad

Sa aking mga mata

Nakita ko na ang larawan sa loob

Na pinakamahalagang lalaki sa buhay ng

Aking inay

Sa aking pagkabigla ako’y napaluha

…Pagkat ang imahe sa lumang portamoneda

Ay hindi ang aking itay.

Kundiman               

Hardin

Nagpatuloy sa pagsibol ang bulaklak

Sa hangin, mga puno’y sumasayaw sa galak

Sa bughaw na kulay ng kalangitan

Ang mga ibon sa paligd, nag-aawitan

Kay pula ng mga rosas

Lalong tumitingkad sa sikat ng araw

Ang pag-ibig ng Maykapal

Dama sa mainit na pagdampi ng sinag

Sa masasayang bulaklak

Tahanan

Isang palasyo, apatnapung metro kwadrado

Sa tahimik na look sa dulo ng bayan

Tahimik ang paligid sa garang lubos

Ginto ang bintana maging ang pintuan

Isang naninirahan, iisang reyna

Hindi na muling lumisan mula ng siya’y pumasok

Higit 30 taon na ang nagdaan

Suyuan

Heto na ang magiting na prinsipe

Kapitan ng rebolusyon sa Leyte

Iikad-ikad ang binting sakang

Manliligaw muli itong si Tatang

Harana

Hawak ang kanyang munting gitara

Si Tatang talagang pusturang pustura

Aawitan upang suyuin at makuha

Ang puso ng tinatanging Maruja

Infinity Ring

Matapos umawit ng tatlong kundiman

Kanyang ipapakita, suot nyang tanikala

Sasariwain ang kanilang mga alaala

Sa puntod ng kanyang yumaong asawa

Paghuhukom

Kung sakaling matapos ang lahat

Tayo’y bumalik kung saan buhat

Ako parin kaya

Ang siyang iaadya

Upang umibig sayo ng tapat

Sakaling bumagsak ang bulalakaw

At itong ating mundo’y magunaw

Ako kaya’y mahanap

O kaya’y maapuhap

Bago buhay sa mundo’y pumanaw

Sa iyong pagharap sa Lumikha

Ilalahad mo ba itong sumpa

O sa kanya’y isusumbong

Kung saan humantong

Ating pangakong tuluyang humupa

Dagat-dagatang apoy

Halos labing-isang minuto matapos pawiin ng

Nakaririmarim na paghuhukom ang lahat

Ng buhay sa aking daigdig ay agad kong

Nabatid kung saan ako patungo

Mula sa aking kinatatayuan ay

Tanaw ko ang mga anghel sa puting baluti

Dala-dala ang mga taong hindi natinag

Ang pananalig sa Poong Maykapal

Nakita ko ang aking lola na niyakap

Ng Birheng Maria sa pintuan ng langit

Samantala, sa mas mababang lebel ay

Isang animo’y talampas na kinalalagyan

Ng mga taong may pag-asa pang

Mapabilang sa kaharian ni Kristo

Sa ilalim naman nito ay ang lugar na

Pinakainaayawan ng lahat

Ang impyerno kung saan pagbabayaran

Ng mga nagkasala ang kanilang mga

Pagkukulang at pagkakamali sa kanilang

Buhay sa daigdig

Sa paggulong ng mahapding apoy

Hahagupit sa kanila ang mga

Pinalagpas nilang pagkakataon upang

Ituwid ang mali at baguhin ang kanilang

Mga buhay; Alam kong hindi na bukas

ang pintuan ng langit para sa akin sapagkat

Pag-ibig mo ang nagsilbing liwanag

Sa aking buhay

Ngunit nilamon ito ng lambong ng kadiliman

Ang aking nag-aalab na damdamin para sa iyo

Ang nagdala sa akin dito sa lungkot ng pag-iisa

Kapiling ang mga inang walang puso

Tumatangis sa kawalan

Batid nilang lumuha man sila ay

Wala ng mangyayari sapagkat ang

Kanilang kapalaran ay ikinulong na

Ng kanilang mga maling desisyon

Sa mundong ibabaw

Agad naitanong sa aking sarili

Dito ba sa impyerno,

Kapiling ng mga demonyo

Ang punan ng mga puso

Na tumalikod upang mailigtas

Ang kanyang minamahal?

Ngunit sa pagdurusa ko

Sa walang katapusang

Dagat-dagatang apoy

Isang bagay lamang ang

Magdudulot sa akin ng ibayong ligaya

Ang makita ka, kasamang tumatawa

Ng mga anghel sa malayong distansya

                                    

Hanggang sa Huli

Natupad ko na ang aking mga pangarap sa buhay

Sa lahat ng nagdaang pagsubok, ako’y nagtagumpay

Ngunit kailanma’y di ko lubusang nadama

Puso’y di man lang nakakuyam ng ibayong ligaya

Sa marahang ihip ng hangin, akin ng nababakas

Dumating na ang araw na buhay ko’y magwawakas

Namamaalam na sa akin ang mga rosas sa hardin

Maging sa langit,  ang mga nagkikislapang bituin

Sa aking kama nagtipon ang aking mga supling

Maging mga apo’t manugang, aking nakapiling

Mga mata nila’y walang humpay sa pagtangis

Na tila lumalagaslas ng tubig sa marahang batis

Maligaya kong lilisanin itong abang daigdig

Puso ko’y malaya sa galit, puno ng pag-ibig

Ngunit hanggang sa kahuli-hulihang sandali

Tinatagong damdamin ay di ko na naikubli

Mula pa ng edad ko ay naging bente uno

Puso ko ay nabuhay sa pagiging alibugho

Kalungkutan ay hindi na ako tinantanan

Panghihinayang sa isipan ko’y di lumisan

Hanggang ngayon, tangan ko parin ang panghihinayang

Ba’t di ipinagkaloob ng langit na tayo’y magkatuluyan

Lahat ng aking mga pangarap ay Kanyang ipinatupad

Ngunit bakit isang natatanging hiling, di napagbigyan

Kailanman ako’y hindi ako natakot at nangamba

Na mga pangarap ko’y biglang mabigo at humupa

Ngunit sa buhay ko’y wala ng mas sasakit pa

Kundi ang magtagumpay ng hindi ka na kasama

Unti-unti kong natupad ang lahat ng mga pangarap

Na magkasama nating isinulat sa bawat ulap

Nahinog kasabay ng isanlibong gintong uhay

Sa panahong hindi na kita kasama sa paglalakbay

Sa aking maybahay, hiling ko ang pagpapatawad

Sa mga taong iyong kabaitan, saki’y lumungad

Pag-ibig ko kailanman ay hindi naging huwad

Tunay lahat ng pagsintang sa iyo ay inilahad

Sa loob ng mga panahong tayo’y magkapiling

Pilit kong siniil ang sigaw nitong damdamin

Hindi ko masasabing kahit isang saglit

Na hindi siya sumagi dito sa aking isip

Dumating na ang sandaling hinihintay ko

Makakapiling ko na ang Dakilang Impo

Hininga sa aking katawa’y daglit nauutas

Tangan ang bigong puso…

Haharapin ko na ang aking wakas.